به گورستان  گذر کن تا ببینی
                   چه   بسیارند     آنانی   که    مردند
چه  گلهای  دل  افروز  بهاری
                    که  از   باد   خزان   ناگه   فسردند
بسا    فرد    عزیز    خانواده
                     که  در   دهلیز   تاریکش فشردند
زن ومرد و جوان وپیر و کودک
                    از این دنیای دون با خود چه بردند
به غیر از رزق مقسوم مقدر
                   طمع   ورزیده   یا   قانع    نخوردند
چو رنگ مرگ پیدا شد یکایک
                   حنـای   عاریت   از   کف   ستردند
 سراسر زندگی شان لحظه ای بود
                    اگرچه روزو شب را می شمردند
نمی گوید کسی این خیل اموات
                   بلوچ  و  ترکمن  یا  ترک   و  کردند
لباس آخرت را کس نپرسید
                     کنف پوشیده بــر تن یا که بردند
اگر شاه وگدا، دارا و نادار
                    اجل  وقتی که آمد جان سپردند.